Om de mosselvisserij in de Waddenzee te verduurzamen wordt er in de toekomst niet meer op wilde mosselbanken gevist. In plaats daarvan wordt het mosselzaad opgevangen in zogeheten mosselzaad-invanginstallaties (MZI's). Wetenschappers hebben onderzocht op welk materiaal de schelpdieren het best hechten en dus het meest geschikt is voor toepassing in de MZI's.

Sinds de jaren vijftig is de mosselvisserij op de Waddenzee een combinatie van vissen en kweken. Mosselzaad wordt in het voorjaar op de natuurlijke mosselbanken opgevist en vervolgens naar kweekplots verplaatst, waar de omstandigheden geschikt zijn voor snelle groei. De afgelopen decennia zijn er door de voortdurende visserijdruk geen stabiele banken meer tot ontwikkeling gekomen. Hierdoor liepen de mosselbestanden geleidelijk aan terug. Het afsluiten van gebieden voor bodemberoerende visserij moet het herstel van de natuurlijke banken bevorderen. Om de kweekpercelen te blijven voorzien van voldoende mosselzaad worden er alternatieve methoden ontwikkeld. De belangrijkste daarvan is het gebruik van mosselzaad-invanginstallaties (MZI's). Dit zijn constructies met verticale lijnen of netten waaraan de schelpdieren zich kunnen hechten (afb. 1). In de Waddenzee zijn inmiddels flinke oppervlaktes voor deze installaties gereserveerd; een deel van de locaties is al in gebruik genomen. Het doel is om in 2020 geen bodemberoerende mosselzaadvisserij in de Waddenzee meer te hebben.

Een belangrijke factor die het succes van de MZI's bepaalt, is of de mosselen goed vast blijven zitten en niet wegspoelen door de sterke stroming. Mosselen maken zogeheten byssusdraden (afb 2.), die bestaan uit eiwitten. Hiermee zetten ze zich aan elkaar en aan bijvoorbeeld stenen vast. Wetenschappers hebben in het Jade estuarium in de Duitse Bocht onderzocht welk materiaal het meest geschikt is als lijn om mosselen aan te kweken. Ze hingen stukjes van tien verschillende soorten materialen onder een brug waaronder een flinke stroming heerste. Op fleece-achtig materiaal bleek zich veel mosselzaad te vestigen. Maar naarmate de mosselen groter werden, raakten ze vaak weer los. Voor de  grotere exemplaren waren materialen met dikkere vezels en uitsteeksels heel geschikt. Onder de microscoop zagen de onderzoekers dat de goede hechting mede kwam doordat de uitsteeksels samen met de byssusdraden van de mosselen stevige knoedels vormden.