PFAS op het wad

Uit de studie blijkt dat paling uit rivieren en meren de hoogste PFAS-concentraties hebben. Het is bekend dat deze vissoort snel gifstoffen ophoopt in zijn vetweefsel. Daarnaast is uit onderzoek gebleken dat het PFAS-gehalte in rivieren en meren hoger is dan in zee. Het is dus te verwachten dat diersoorten die in elk geval een deel van hun leven in zoet water doorbrengen hogere gehaltes hebben dan mariene organismen. Maar ook bij een garnaal uit het Eems-Dollard-gebied was de concentratie hoog. Deze waarde lag zelfs boven de waterkwaliteitsnorm van de EU voor oppervlaktewateren. Andere garnalen hadden lagere gehaltes. Verder zijn in mosselen uit het de westelijke en oostelijke Waddenzee PFAS aangetoond. Uit een andere studie blijkt dat ook de platvissoort bot uit de Eems-Dollard PFAS bevat. De samenstelling van de stoffen is vergelijkbaar in alle diersoorten. Perfluoroctaanzuur (PFOS) was aanwezig in de hoogste concentraties, gevolgd door andere typen PFAS die ook lange ketens hebben. PFAS met korte ketens werden alleen in lage concentraties gemeten.

Omdat er van de garnalen maar weinig individuen zijn geanalyseerd, vinden de onderzoekers het moeilijk om op basis van hun metingen voor deze soort vergaande conclusies te trekken. Maar uit de monitoring van het stoffen in oppervlaktewateren in opdracht van Rijkswaterstaat is duidelijk dat PFAS alomtegenwoordig zijn in het waddengebied. Wel zijn de waarden in het Eems-Dollard-gebied lager dan in de Westerschelde. Meer onderzoek is noodzakelijk om meer inzicht te krijgen in de hoeveelheid PFAS in commerciële en ook niet-commerciële vis-en schelpdieren. Over de effecten op de dieren is ook maar weinig bekend. Verder is het van belang om vast te stellen of er nog lokale bronnen van PFAS in het waddengebied  - in het bijzonder in het Eems-Dollardgebied, waar de industriële activiteit hoog is - aanwezig zijn.