Auteur: Tjisse van der Heide
Promotiedatum: 14 december 2009
Universiteit: Radboud Universiteit Nijmegen

Zeegrasvelden hebben een sleutelfunctie in veel kustgebieden: ze bieden voedsel en beschutting aan talloze diersoorten en beschermen de kustlijn bij zware stormen. In de afgelopen eeuw is er ook in Nederland veel zeegras verloren gegaan, vaak door menselijk ingrijpen. Rond 1900 kwamen er in de Waddenzee grote zeegrasvelden voor. Deze stierven in de jaren 30 in korte tijd uit door een combinatie van een ziekte (wasting disease) en de aanleg van de Afsluitdijk. Ondanks verscheidene herstelpogingen sinds de jaren 50, zijn de velden van weleer nooit teruggekeerd. Tjisse van der Heide stelt vast dat het herstel van zeegras bemoeilijkt wordt door positieve feedbackmechanismen tussen zeegras en zijn omgeving. Zeegrassen zijn biobouwers: ze veranderen hun leefomgeving in hun eigen voordeel. Omdat zwevend sediment in het water niet meer wordt weggefilterd door het zeegras zelf is het water in de Waddenzee te troebel voor zeegrasgroei en mislukten tot dusverrre alle herstelpogingen. Er werd steeds te weinig zeegras geplant om het water helder genoeg te maken. Toekomstige herbeplantingsprojecten hebben alleen zin als ze op een veel grotere schaal worden uitgevoerd.

Download de pdf van dit proefschrift (pdf 1,9 Mb).

Bron: Radboud Universiteit Nijmegen