De opmerkelijke vondst van eiertrossen van de pijlinktvis op het wad ten zuiden van Terschelling vestigde weer eens de aandacht op deze in de Noordzee meest voorkomende inktvis. In tegenstelling tot in het verleden is deze soort in het waddengebied nu een bijzondere verschijning.

Pijlinktvissen danken hun naam aan de twee zijdelingse vinnen aan het achterlijf. Hiermee kunnen ze goed zwemmen. Door water via het trechtervormige achterlijf uit te persen maken ze gebruik van een soort straalaandrijving. Deze inktvissen zijn echte zichtjagers. Ze zwemmen achterwaarts door een school vissen heen, draaien zich pijlsnel zijwaarts en grijpen met hun twee vangarmen, die voorzien zijn van zuignappen, een vis.

Met behulp van de papegaaiachtige bek wordt deze aan stukken gescheurd. Tijdens de voortplanting zijn het mannetje en vrouwtje innig omstrengeld. Het mannetje brengt dan met een speciale arm pakketjes sperma in de mantelholte van het vrouwtje. Na de bevruchting zet het vrouwtje op hard substraat of tussen zeewier lange in elkaar gedraaide eiersnoeren af. Met enige regelmaat worden deze gelatineuze ‘dreadlocks’ op het strand gevonden. Vaak zijn de jonge inktvisjes al zichtbaar in de eieren, zoals te zien is in het filmpje hieronder.

In de Noordzee komen vier soorten pijlinktvissen algemeen voor. De gewone pijlinktvis (Loligo vulgaris) bewoont vooral de zuidelijke Noordzee en komt in ondieper (tot -20 meter) water voor. Ten noorden van Den Helder wordt deze soort niet veel waargenomen. In noordelijker wateren is de noordse pijlinktvis (Loligo forbesii) meer algemeen. Deze soort geeft de voorkeur aan dieper (tot -30 meter) water. Beide soorten zijn gemiddeld een halve meter lang. De kleine pijlinktvis of dwergpijlinktvis (Alloteuthis subulata) wordt niet langer dan 15 centimeter en komt overal in de Noordzee voor en kan in grote aantallen in ondiepe kustwateren worden aangetroffen. Deze soort leeft vlak boven de bodem en jaagt onder andere op garnalen.